Rozdział 7.

 “To się nie dzieje. Anabeth żyje. Nie zabiłam jej.” -powtarzała w duchu patrząc na kilkunastometrowe fale niszczące łodzie przycumowane przy brzegu porywając ich szczątki do morza. Po środku sztormu stał Percy. Dosłownie “stał” na wodzie. Wyglądał przerażająco, roztrzęsiony płakał wykrzykując imię Anabeth. Woda reagowała na każde uniesienie jego głosu wzbijając się ku niebu.

-Percy proszę, przestań.- Błagała go na kolanach trzymając w dłoniach zakrwawione ostrze.

Wiedziała,że jej słowa są bezsilne, nawet jej nie słyszał przez łomot uderzających o brzegi fal a jednak krzyczała.

Wszystko działo się tak szybko, nie zauważyła nawet zniknięcia Nica. Zorientowała się,dopiero wtedy gdy pojawił się obok niej wraz z Piper i Jasonem.

Morze stawało się coraz bardziej niespokojne ,a Percy coraz słabszy. Czasami znikał na dłuższą chwilę pod wodę a później pojawiał się w coraz gorszym stanie.

-Jason pomóż mi !- Piper starała się przekrzyczeć wiatr.

Jason najwyraźniej zrozumiał ją bez słów ponieważ wziął ją na plecy i odbijając się od krawędzi pomostu wzbił się w powietrze. Amara nic nie słyszała, ale przypomniała sobie co Piper mówiła o jej magicznym głosie.

Razem z Nico obserwowała jak Piper próbuje rozmawiać z Percym. Niestety nawet to nie pomagało Percy zaczął krzyczeć tak głośno, że nawet do nich dotarły jego słowa.

“Zostawcie mnie ! …..Ona żyje !.... Znajdę ją !”. Sprawy nabrały nieciekawego kierunku. Percy wyjął swój miecz, zmuszając w ten sposób Jasona do tego samego czynu.

Chłopcy zaczęli walczyć. Piper kurczowo trzymała się Jasona opóźniając jego ruchy.

Nikt z nich nie zwrócił nawet uwagi na zbierający się na plaży tłum obozowiczów.

Walka zdawała się nie mieć końca, gdy tylko Jason próbował zadać cios Percy nurkował pod wodę żeby po chwili rzucić się na Jasona który natomiast wzbijał się w powietrze.

Amara znała tą taktykę, Jason próbował zmęczyć Percy’ego. On był w pełni sił ,a Percy szalał już od dobrej godziny na pełnych obrotach. Miał rację, podziałało Percy stał się wolniejszy i mniej uważny przy najmniej na tyle aby Jason mógł wykonać jedno precyzyjne cięcie.

Może wydawać się to dziwne, “ Są przyjaciółmi. Jeden z nich rozpacza po stracie dziewczyny,dlatego ten drugi musi go walnąć na tyle mocno, żeby zemdlał” ale dokładnie tak było. Jason również opadł z sił ale jej resztkami zdążył uderzyć tępą częścią miecza w klatkę piersiową Percy’ego a jego ciało runęło bezwładnie do wody . Fale natychmiast ucichły, nastała cisza. Przerażeni obozowicze wpatrywali się w zawieszonego w powietrzu Jasona, przez tłum przebiegł głuchy tupot kopyt. Było to Chejron przepychający się przez obozowiczów.

Niestety Jasona również wykończyła walka, zabrakło mu sił aby stanąć na brzegu. Razem z Piper spadł do wody. Amara otrzeźwiała.

-Choć, musisz mi pomóc. -rzuciła się do wody pociągając za sobą Nico.

Woda była lodowata .Pod jej powierzchnią było ciemno ale udało jej się dostrzec świecący miecz Percy’ego który nadal trzymał w dłoni. Chwyciła go za koszulkę, już mieli wypłynąć na powierzchnię gdy ten oprzytomniał i chwycił ją za gardło.

“To twoja wina!” -usłyszała jego głos. Zaczęło brakować jej powietrza. Wiedziała ,że dłużej nie wytrzyma. “Przepraszam” powiedziała bezgłośnie zasypiając.

* * * * * * * * *

Nigdy nie była w Hadesie ale była pewna że nie tak wygląda królestwo umarłych i ciemności.

Widziała piękny ogród z najrozmaitszymi kwiatami ,krzewami i owocowymi drzewkami.

W środku ogrodu stała złota fontanna na której boku siedziała mała dziewczynka. Miała na sobie tradycyjny strój grecki czyli białą tunikę i sandały. Wyglądała jak mała księżniczka.

Po chwili Amara zorientowała się,że to ona. Te same srebrne oczy i długie brązowe włosy zaplecione w warkocz. Dziewczynka zanurzała dłonie w fontannie nucąc pod nosem.

Nagle znikąd pojawiła się za nią nimfa. Usiadła na brzegu fontanny przyglądając się dziewczynce.

-Kiedy tata mnie odwiedzi ? -zapytała wycierając dłonie o tunikę.

-Jest bardzo zajęty kochanie, przecież wiesz.

-Obiecał mi. Dzisiaj kończę 7 lat. Powiedział, że mnie odwiedzi.

-Jeśli będzie miał chwilę...

-Na pewno to zrobi.

W tej chwili w ogrodzie pojawiła się jeszcze jedna osoba. Był to Hermes. Amara poznała go po małych skrzydełkach przy jego sandałach.

-Wujek! -Dziewczynka pisnęła i mocno wtuliła się w boskiego posłańca.

-Ale wyrosłaś, mam tu coś dla ciebie. -nagle w jego rękach pojawił się sztylet, ten sam którym Amara zabiła Anabeth.

Dziewczynka z entuzjazmem chwyciła za głowicę i zamachnęła się parę razy.

-To od taty ?

-Niby bogini mądrości... hmm-mruknął pod nosem.

-Tak wujku ?

-Yyy, tak tak. - odpowiedział szybko. Patrzył z rozbawieniem jak dziecko wymachuje sztyletem w powietrzu.- Niedługo nauczysz się z niego korzystać.- przykląkł na jedno kolano.- Ale pamiętaj, to bardzo niebezpieczna broń. Wszyscy twoi bracia i siostry tam na dole będą zazdrościć ci tego sztyletu. Będzie on twoim darem i przekleństwem. Nawet najmniejszy kontakt z jego ostrzem może być śmiertelny.

Dziewczynka popatrzyła na prezent .W jej oczach rozbłysły małe iskierki.

-Będę uważać.

Wizja się urwała.

* * * * * * *

Amara zgięła się wpół. W oczach jej się mieniło. Obok niej pojawiły się dwie osoby. Jedna z nich podstawiła jej miskę natomiast druga szybko chwyciła ją pod ramiona pomagając jej usiąść. Amara zaczęła się krztusić wylewając z siebie litry wody. Wreszcie nabrała powietrze w płuca, niwelując mroczki przed oczami.

-Bałem się,że już po tobie. -powiedział z ulgą Will kładąc ją zpowrotem w łóżku.

-Piper ?-wychrypiała.

-Jestem.-położyła jej dłoń na ramieniu.-Wystraszyłaś nas.

-Jak ja się tu …-zakrztusiła się. Will podał jej łyżeczkę ambrozji do ust.

-Powoli, jesteś jeszcze słaba.-spojrzał na Piper.- Zostawiam ją pod twoją opieką.

Piper kiwnęła głową i uśmiechnęła się do Amary.

-Nico cię tu przyniósł. Siedział przy tobie dniami i nocami.

-Dniami i nocami? W liczbie mnogiej?-zapytała słabym głosem.

-Mhm. Jesteś już tutaj 4 dni. Byłaś taka zimna i blada, Will próbował cię reanimować ale to nie przynosiło żadnych skutków. Twierdził ,że nie żyjesz. Nico upierał się ,że nie poczuł twojej śmierci więc to niemożliwe. Na szczęście Will go posłuchał.

Amara zamyśliła się na chwile starając przypomnieć sobie wszystkie zdarzenia z tamtej nocy.

-Anabeth, czy ja ją…

Piper spochmurniała i wtopiła wzrok w podłogę.

-Tak Anabeth nie żyje.

Amara wbiła się w swoją poduszkę.

-Ale to nie ty ją zabiłaś tylko jej własna słabość.

-Nie rozumiem?

-Chejron opowiedział nam na czym polega niezwykłość sowiego ostrza. Po tym jak Atena zanurzyła go w Styksie stał się on obiektem pożądania jej wszystkich dzieci. Ostrze tego sztyletu przyciągało je jak magnes .Tylko nieliczne z jej dzieci umiały oprzeć się tej pokusie.

Był to test, którego Anabeth niestety nie zdała.

-To moja wina.

-Amaro…-Piper chwyciła w dłonie jej twarz i spojrzała jej prosto w oczy.- To nie twoja wina. Nie możesz się za to obwiniać. Rozumiesz ?

-Tak -powiedziała bez przekonania.

-To dobrze. Teraz powiedz mi czy ty nie umiesz pływać ?

-Umiem, to znaczy tak mi się wydaje…

-A pamiętasz co stało się wtedy pod wodą. Dlaczego zaczęłaś tonąć?

Amara przypomniała sobie przepełnione gniewem oczy Percy’ego gdy dusił ją podwodą. Wzdrygnęła się.

-Eeem, uderzyłam o coś głową .Dlatego straciłam przytomność. -skłamała.

-Serio? -Piper uniosła brew.

-Tak,tak. Co tak w ogóle wydarzyło się tamtej nocy ? -szybko zmieniła temat.

-Eh, szkoda gadać. Jedyne co pamiętam to tłok i hałas. Wszyscy rzucili się na pomoc. Byłam wpół przytomna, nieśli mnie na noszach obok Jasona. Obudziłam się rano, byłam niewyspana ale czułam się dosyć dobrze. Poszłam sprawdzić co z Jasonem. Potem chyba usłyszałam krzyk dochodzący z drugiego końca. To był Nico kłócący się z Willem o ciebie. Uwierz mi przeraziłam się gdy cię zobaczyłam. Will w końcu ustąpił i zostawił nas przy tobie, od tamtej pory pilnujemy cię na zmianę.Nico nie chciał się zgodzić ale uświadomiłam go ,że czasami musi jeść i pić jeśli nie chce zamieszkać u swojego ojca.

Amara czuła jak coś kluję ją od środka. Odkąd przybyła do obozu tyle osób okazało jej czułość a ona czym im się odpłaciła ? Kłopotami.

-A Percy ?

-Lepiej. To znaczy o tyle lepiej,że zaczął z kimkolwiek rozmawiać, jeść ,pić ,spać. Czasami nawet się uśmiecha. -starała się nie rozpłakać.

-Ja muszę z nim porozmawiać. -zaczęła się podnosić.

-Poczekaj nie powiedziałam ci jeszcze najważniejszego…-nie zwróciła uwagi na słowa Piper.

-Dam sobie radę.-usiadła na łóżku. Złapała głęboki oddech i stanęła na nogi.

-Jesteś pewna? -na te słowa zachwiała się i oparła się na Piper, która asekurowała ją całą drogę.

* * * * * * * * *

Była pora obiadowa, dlatego obie udały się do pawilonu jadalnego. Amara spodziewała się krzywych spojrzeń i obraźliwych komentarzy na jej temat ale jedyne co zastała to gromkie brawa gdy tylko pojawiła się w zasięgu wzroku obozowiczów.

-O co chodzi ?

-Cieszą się że żyjesz.

-Ale ja…

-Wszyscy wiedzą ,że to nie twoja wina. Poza tym zdarzyło się coś jeszcze, chciałam ci to powiedzieć jeszcze w lecznicy ale nie zdążyłam. -złapała oddech.- Twój ojciec cię uznał, wtedy gdy Nico wyciągnął cię z wody.

Amara zamarła, wpatrywała się z niedowierzaniem w towarzyszkę.

-Ekhem.- obok niej pojawił się Jason i jednym gestem wskazał jej stół przeznaczony dla dzieci Zeusa. -zapraszam do stołu...siostro.

_________________________________________________________________________

Przepraszam za tak długi odstęp.

Przepraszam również za uśmiercenie Anabeth, ale jak dowiecie się później- było to konieczne.

-No i oczywiście wszystkiego najlepszego na nowy rok 2015 !