Rozdział 4.

 Chejron patrzył na nią badawczo. Po czym zwrócił się do chłopców.

-Jasonie, Nico czy moglibyście nas zostawić -muszę porozmawiać z naszą nową podopieczną.

Jason spojrzał porozumiewawczo na Nica.

-Dobrze.

Poczuła lekkie uczucie strachu, do tej pory to oni jej towarzyszyli.

-Amaro, jeśli będziesz nas potrzebować… wiesz o kogo pytać ?

-Tak, jasne- odpowiedziała.

Nico lekko popchnął Jasona po czym razem udali się do obozu.

Chejron nadal patrzył na dziewczynę w milczeniu. Amara wsłuchiwała się w otoczenie szukając ewentualnej drogi ucieczki, wcale nie była taka pewna czy zagości dłużej w obozie pomimo tego iż Chejron nazwał ją “nową podopieczną” .

-Witaj w obozie Herosów.

-Eeem, no dziękuje.- Amara odetchnęła z ulgą.

-Zapraszam cię do środka, musisz wiele zobaczyć.

-Tak oczywiście tylko…

-Niech zgadnę -zamyślił się na chwilę po czym dokończył - straciłaś wzrok prawda ?

-Tak. - to znaczy, skąd ty to wiesz !

-Mam swoje sposoby, poza tym ani razu odkąd tu jesteś nie spojrzałaś na nic innego niż na mnie to raczej oczywista cecha osób niewidomych prawda ?

-No tak, ale nikt oprócz ciebie tego nie zauważył.

-Po prostu zwracam uwagę na szczegóły moja droga, zresztą to normalne po tak długim śn…- nagle przerwał.

-Chwila.-przeskoczyła nerwowo z nogi na nogę- nic nie wspominałam o śnie ani tobie ani chłopcom.

Chejron zaniemówił na chwilę.

-Rozmawiałem z kilkoma driadami.

-No niech ci będzie.

-Chodź ze mną zaraz przywrócimy ci wzrok.- położył rękę na ramieniu dziewczyny.

Nagle ugięły się jej nogi. Amara upadła na ziemię.

Zaczęła śnić.

Zobaczyła niewyraźny obraz, a raczej wspomnienie.

Była małym dzieckiem w kołysce nad nią stało dwóch mężczyzn ,nie widziała dokładnie ich twarzy. Wyciągała do nich swoje małe rączki ,jeden z mężczyzn pochylił się nad nią.

-Wyrośnie z niej wspaniała łowczyni.

-Wcale tak nie uważasz, popełniłeś ogromny błąd obiecując ją Artemidzie. -dodał drugi ,poznała ten ciepły głos- należał do Chejrona.

-Nie miałem wyboru, ona nie mogła się o niej dowiedzieć. Zabiłaby ją bez wahania.

-Mógłbym ją ukryć w obozie , trenować.

-Nie. Za późno podjąłem decyzję, będziesz ją uczyć ale nie w obozie - wychowa się tutaj wśród ludzi.

-Jak sobie życzysz.

Sen się urwał. Otworzyła oczy, od razu uśmiech zagościł na jej twarzy- widziała.

Spojrzała na swoje dłonie i nogi. Straciła już nadzieję, że kiedykolwiek zobaczy jeszcze światło dzienne a teraz nareszcie widzi. Nagle nachylił się nad nią chłopak. Amara zerwała się szybko uderzając go w czoło.

-Au! Wielkie dzięki.

-Nie ma za co - prychnęła i podała chłopakowi rękę.

-Przepraszam -powiedziała rozglądając się po pomieszczeniu.

-Spoko… to lecznica. Chejron przyniósł Cię tu wczoraj powiedział ,że miałaś problem ze wzrokiem .

-Tak miałam .To ty mnie wyleczyłeś.

-Mhm,tak poza tym to jestem Will ,syn Apollina -oznajmił z dumą unosząc swój i tak już zadarty nos oraz piękne niebieskie oczy. Był niższy od Amary ,ubrany w pomarańczowy T-shirt i czarne spodnie.

Dziewczyna rzuciła się na niego bez wahania, objęła go ramionami.

-Hej, to tylko trochę ambrozji i ziół.- poklepał ją po plecach.

Puściła go i uśmiechnęła się szeroko.

-Ja jestem Amara.

-Widzę ,że jesteś już w pełni sił, muszę zawiadomić Chejrona.- powiedział pocierając obolałe od uścisku ramiona.

Na to imię emocje opadły. Przypomniała sobie o śnie.

-Sama mu to powiem. Muszę się z nim zobaczyć.

-Okey, ja niestety jak widzisz mam tu dużo roboty, wczoraj odbywała się bitwa o sztandar…

-To tak gra prawda? Dwie drużyny, dwie flagi itp ?

-No tak, zawsze się tak kończą .Ale zabawa jest przednia. - z za kotary dobiegł głos ktuszącej się dziewczyny.

-Will ? Jesteś tam ?

-Yyy, wzywają mnie - poradzisz sobie ?

-Tak jasne tylko… powiesz mi gdzie mogę znaleźć Jasona lub Nica ?

-Jason ?Jest tutaj, wczoraj walczył z Percym … raz jeden ,raz drugi … ehh .

Will poszedł wzdłuż sali. Amara ruszyła za nim. Niektóre łóżka były wolne a na niektórych leżeli obozowicze w różnym wieku .Wszyscy byli w bandażach,gipsach a przy niektórych siedzieli inni obozowicze wyglądem przypominający Willa.

Nagle zatrzymał się przy jednym z łóżek. Siedział na nim chłopak z gipsem na ręku .Tak samo jak Will miał blond włosy zaczesane do góry i niebieskie oczy (Różniły się od oczów syna Apollina - miały w sobie ogromną moc,wieczną burzę )nie mogła się mu przyjrzeć ponieważ widok zasłaniała inna dziewczyna.

-Hej Jason jak tam żyjesz, może trochę wody no wiesz H2O prosto z morza… - powiedział kpiąco jednocześnie lekko uderzając chłopak w gips.

-Ee ej, aua !

-Och Bogowie .Czy wy wreszcie nie możecie z tym skończyć. Co tydzień to samo.

-Też cały czas to powtarzam ale on w ogóle mnie nie słucha. - powiedziała dziewczyna zwracając głowę w naszą stronę.

-Hej, to ty jesteś ta nowa. Jestem Piper -podniosła się po czym podała mi rękę.

-Amara - odpowiedziała.

Dziewczyna miała ok.metr 65 ,postrzępione brązowe włosy z powplatanymi w nie piórkami. Rysami przypominała nieco Indiankę. Ubrana była tak jak wszyscy w obozową koszulkę.

-Obudziłaś się ! - dźwignął się na nogi i poklepał po plecach Amarę zdrowym ramieniem.

-Dobra, ja już muszę iść.-oznajmił Will, po czym zwrócił się w stronę Amary- a ty pamiętaj aby zameldować się w wielkim domu .- po czym pobiegł w głąb sali.

Piper pocałowała Jasona w policzek i chwyciła go pod ramię.

-No Amaro, Jason opowiadał mi o twoich wyczynach w lesie - powiedz mi jak ty to zrobiłaś nie widząc. -zapytałam z uniesieniem w głosie.

-Eem, sama nie wiem ,po prostu wiedziałam co robić.

-Niesamowite, nie bałaś się ?- spojrzała ukradkiem na Jasona, który najwyraźniej był zażenowany faktem iż zaskoczyła ich niewidoma dziewczyna

-Oczywiście, że się bałam ale tak w ogóle to skąd o tym wiecie?

-Och przyzwyczaj się .Wieści w obozie szybko się rozchodzą.

-No tak, a dzieci Afrodyty jak zawsze wiedzą wszystko pierwsze.

Piper szturchnęła Jasona łokciem w bok.

-Przepraszam, uwielbiam jak się złościsz.

-Weź przestań, chodź oprowadzimy Amarę po obozie.

...................................................................................................................................................................

Przepraszam, że tak nagle zmieniam styl pisania.

Stwierdziłam,że i wam i mi będzie lepiej czytać i pisać w narracji trzecioosobowej.

Tak jak zawsze proszę o rady i opinie pod postem .